De vlucht

5.00u ’s morgens: gewekt door het ijselijke geluid van mijn gsm-wekker, gevolgd door een irritante biepbiep van mijn radiowekker (kwestie van zeker niet te verslapen op de ‘grote dag’). Met een slaapkop naar beneden om een makkelijke outfit aan te trekken, waar ik het ongeveer 27u (!) in zou moeten uithouden. Dan snel een kop koffie en lunchpakketje maken en de auto in naar Zaventem.

Rond half 7 kwamen we op de luchthaven samen en konden we direct aanschuiven om in te checken. Omdat we niet samen geboekt hadden, zaten we blijkbaar in groepjes van twee verspreid over het vliegtuig. Dankzij de lieve incheck-dame, die duidelijk meeleefde met zes giechelende, opgewonden meiden, werden we toch zo goed mogelijk bij elkaar geplaatst. Het voordeel was dat we zo allemaal terecht kwamen in Economy Plus: extra beenruimte waar we enorm dankbaar om waren!

Om 9.00u stegen we op richting Londen: een korte vlucht van een dik uurtje, want rond kwart na 9 (Londense tijd) waren we in Heathrow voor onze overstap. Pas om 14.15u vlogen we daar verder richting San Francisco, dus hadden we 5 uur de tijd om rond te slenteren langs de taxfree-luchthavenwinkeltjes, boekjes te lezen en iets te eten.
Met wat vertraging stegen we uiteindelijk om 14.45u. De geschatte vluchttijd was 10.25u. Isabel en ik zaten samen in de middenblok, Lies T. en Hanne, en Caroline en Lies G. zaten telkens per twee aan de zijkant. Na het lezen van o.a. Flair, Blik, Libelle, en wat andere roddelmagazines, kwam na twee uurtjes een (naar vliegtuignormen :-p) heerlijke warme maaltijd: slaatje, lasagne en appeltaart, met een koffietje achteraf. Dan sloeg de vermoeidheid stilaan toe en heb ik toch een tweetal uurtjes geslapen. Vervolgens deed ik met Isabel een eindeloos spelletje ‘Stapelwoord’, dat eindigde in mijn eigen grandioze nederlaag, maar dat toch weer een dik uur van de tijd had gedood. Op mijn eigen privé-scherm kon ik daarna een film kiezen en verzonk ik in ‘Horton hears a who’ (tekenfilm). Na een lichte lunch, die al Amerikaanse proporties aannam (broodje met 3 lagen beleg, zakje chips en een Twix), kregen we onze visa waiver-formulieren voor de douane ter voorbereiding op de aankomst. Hierop stonden de meest extreme vragen zoals “Are you a drug addict? Are you involved in espionage? Are you/have you ever been involved in genocide, terrorist activities, …? … enz.” We landden om 16.55u, wat ondanks de vertraging toch nog een half uurtje vroeger was dan wat onze reservatie-tickets hadden voorzien.

In tegenstelling tot de extreme vragen op de formulieren in het vliegtuig, verliep de controle bij de binnenkomst in Amerika heel vlot. Wij natuurlijk allemaal een beetje zenuwachtig en hopen dat er geen gedoe ging gemaakt worden rond ons toeristenvisum terwijl we ook studeerden, maar dat was voor niets nodig: vingerafdrukken, foto, en dan werden je formulieren afgestempeld zonder extra vragen. Klaar om naar Berkeley te gaan! We hadden een privé-busje gereserveerd en na een klein half uurtje stond de Bay Porter Express klaar om ons naar de campus te vervoeren...